ပံုျပင္ေလးတပုဒ္ေျပာျပမယ္

ပန္းသီးပင္

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ပန္းသီးပင္ႀကီးတစ္ပင္ ရွိသတဲ့။
အဲဒီ့ ပန္းသီးပင္ႀကီးဆီကို ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္က ေန႔စဥ္ လာလာ ကစားေနက်ေပါ့။ အပင္ေပၚတက္၊ ပန္းသီးေတြကို ဆြတ္ခူး စားေသာက္၊ သစ္ပင္ရိပ္မွာ တစ္ေမွးအိပ္၊ ေကာင္ကေလးအတြက္ သစ္ပင္ႀကီးဟာ အေဖာ္ေကာင္းလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔ရဲ႕။ ေကာင္ကေလးဟာ သစ္ပင္ႀကီးကို သိပ္ခ်စ္သလို ပန္းသီးပင္ႀကီးကလည္း ေကာင္ေလးကို အေဖာ္လုပ္ေပးေနရတာ သိပ္သေဘာက်သေပါ့။
အဲလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြလည္း တေရြ႕ေရြ႕ကုန္သြားေရာဆိုပါစို႔။

ေကာင္ကေလးကလည္း အရြယ္ေလး မသိမသာ ေရာက္လာတာနဲ႔အတူ ပန္းသီးပင္ႀကီးဆီကိုလည္း ခါတိုင္းလို ေန႔စဥ္ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေကာင္ကေလးဟာ ပန္းသီးပင္ႀကီးဆီကို မသာယာလွတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။
“လာေလ… ေကာင္ေလး၊ ငါနဲ႔ ကစားရေအာင္ကြာ…”
ပန္းသီးပင္ႀကီးက ေကာင္ကေလးကို ေခၚလိုက္ပါတယ္။
“ကြ်န္ေတာ္ ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်။ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ မေဆာ့တတ္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က အ႐ုပ္ေတြ၊ ကစားစရာေတြနဲ႔ပဲ ေဆာ့ခ်င္၊ ကစားခ်င္ေနတယ္ဗ်ာ။ ခက္တာက ကြ်န္ေတာ့္မွာကလည္း အ႐ုပ္ေတြ၊ ကစားစရာေတြ ဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံ မရွိဘူး”
“ေအး… ငါ့မွာလည္း ပိုက္ဆံေတာ့ မရွိဘူး ေကာင္ေလးရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ငါ့အသီးေတြ အားလံုးကို ခူးၿပီး ျပန္ေရာင္းမယ္ဆိုရင္ မင္းလိုတဲ့ ပိုက္ဆံရမွာေပါ့ ေမာင္…”
သည္စကားလည္း ၾကားရေရာ ေကာင္ကေလးလည္း ေပ်ာ္သြားတယ္။ ဟုတ္သားပဲ၊ ပန္းသီးေတြ ခူးၿပီး ေရာင္းလိုက္လို႔ကေတာ့ ပိုက္ဆံေတြ ျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ သူလည္း ပန္းသီးပင္ႀကီးေပၚမွာ သီးေနတဲ့ ပန္းသီးေတြအားလံုးကို ခူးဆြတ္ ထြက္ခြာသြားပါေတာ့တယ္။
အဲဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ေကာင္ကေလးဟာ ပန္းသီးပင္ႀကီးဆီကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေရာက္မလာျပန္ေတာ့ဘူး။ ပန္းသီးပင္ႀကီးကေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့ေလ။
အဲလိုနဲ႔ အၾကာႀကီးၾကာခါမွ တစ္ေန႔မွာ ေကာင္ကေလးဟာ ပန္းသီးပင္ႀကီးဆီကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ပန္းသီးပင္ႀကီးကလည္း ေကာင္ကေလးကို ေတြ႕ရေရာ ေပ်ာ္သြားေတာ့တာေပါ့။
“လာကြာ၊ မင္းနဲ႔ မကစားရတာၾကာၿပီ၊ ကစားၾကရေအာင္…” ပန္းသီးပင္ႀကီးက ဝမ္းသာအားရ ေခၚလိုက္ပါတယ္။
“ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကစားဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ မိသားစုအတြက္ အလုပ္လုပ္ရဦးမယ္ဗ်ိဳ႕။ မိသားစုေနဖို႔အတြက္ အိမ္တစ္လံုး လိုေနလို႔ စိတ္ညစ္ေနတာဗ်။ မကူညီႏိုင္ဘူးလား”
“အင္း… ငါ့မွာ အိမ္ေတာ့ ဘယ္ရွိမလဲ ေကာင္ကေလးရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ မင္း ငါ့သစ္ကိုင္းေတြ ခုတ္ၿပီး အိမ္ေဆာက္မယ္ဆိုရင္ မျဖစ္ဘူးလားကြဲ႕။ ခုတ္ယူပါလား…”
ဒါနဲ႔ ေကာင္ကေလးကလည္း ပန္းသီးပင္ႀကီးရဲ႕သစ္ကိုင္းေတြကို အားရ ပါးရခုတ္ယူၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ထြက္သြားျပန္ပါေရာ။ ပန္းသီးပင္ႀကီးကလည္း ေကာင္ကေလး ေပ်ာ္ေနတာျမင္ေတာ့ သူပါ ေပ်ာ္သြားေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ၊ ေကာင္ကေလး ေပ်ာက္သြားျပန္ပါေတာ့တယ္။ ပန္းသီးပင္ႀကီးကေတာ့ အထီးက်န္ဘဝမွာ ထိခိုက္ေၾကကြဲေနရျပန္ေတာ့တာေပါ့။
အဲလိုနဲ႔ ပူျပင္းလွတဲ့ ေႏြတစ္ရက္မွာ ေကာင္ကေလး ျပန္ေပၚလာျပန္တယ္။ အပင္ႀကီးကလည္း ဝမ္းသာအားရပဲေပါ့။
“လာကြာ၊ မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ ကစားၾကရေအာင္…”
“မကစားႏိုင္ပါဘူး ပန္းသီးပင္ႀကီးရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနတယ္ဗ်။ အသက္ကလည္း ႀကီးလာၿပီေလ။ နားနားေနေနေလး ေနခ်င္လိုက္တာဗ်ာ။ ေလွကေလးတစ္စီးနဲ႔ ရြက္လႊင့္ရင္း ေအးေအးလူလူ နားခ်င္လိုက္တာ။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေလွတစ္စီးေလာက္ ရွာမေပးႏိုင္ဘူးလား”
“ငါ့ပင္စည္ကို ခုတ္လွဲၿပီး ေလွလုပ္လိုက္ပါလား ေကာင္ကေလးရယ္၊ ဒါပဲ ငါတတ္ႏိုင္တယ္ေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မင္းႀကိဳက္တဲ့ေနရာကို ေလွာ္ခတ္သြားၿပီး ေပ်ာ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္ကြာ…”
ဒါနဲ႔ ေကာင္ကေလးလည္း ပန္းသီးပင္ႀကီးရဲ႕ပင္စည္ကို ခုတ္ၿပီး ေလွတစ္စီး လုပ္လိုက္ေတာ့တာေပါ့။
ေလွလည္းရေရာ ေကာင္ကေလးကလည္း ပင္လယ္ျပင္က်ယ္ႀကီးထဲကို ရြက္လႊင့္သြားလိုက္ေတာ့တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို ျပန္ေရာက္မလာေတာ့ျပန္ဘူး။
အဲဒီကေန ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေကာင္ကေလး ျပန္ေရာက္လာျပန္ပါေတာ့တယ္။
“သည္တစ္ခါေတာ့ ငါ့မွာ မင္းကို ေပးစရာ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး ေကာင္ကေလးရဲ႕။ ပန္းသီးေတြလည္း ကုန္ၿပီ…”
“ကြ်န္ေတာ့္မွာလည္း ပန္းသီးကိုက္ႏိုင္တဲ့သြားေတြ မရွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ…”
“မင္းတြယ္တက္ဖို႔ သစ္ကိုင္းေတြလည္း ငါ့မွာ မရွိေတာ့ဘူး”
“ကြ်န္ေတာ္လည္း သစ္ပင္မတက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ အိုပါၿပီဗ်ာ”
“မင္းကိုေပးစရာ ငါ့မွာ ဘာဆို ဘာမွမက်န္ေတာ့ဘူး ေကာင္ကေလး။ ငါ့ဆီမွာ က်န္တာဆိုလို႔ ေသေတာ့မယ့္ အျမစ္ေတြပဲ ရွိေတာ့တယ္ေနာ္”
ပန္းသီးပင္ႀကီးက ေျပာရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္လည္လာတယ္။
ေကာင္ကေလးက ျပန္ေျပာတယ္။
“ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာမွ မလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး ပန္းသီးပင္ႀကီးရယ္။ ကြ်န္ေတာ္လိုခ်င္တာက နားခိုစရာေနရာေလး တစ္ေနရာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ ဘဝမွာ သိပ္ကို ပင္ပန္းလွပါၿပီ”
“ဒါဆို အေတာ္ပဲေပါ့၊ ေကာင္ကေလးရဲ႕။ သစ္ပင္အိုႀကီးေတြရဲ႕ အျမစ္ ဆိုတာ မွီလို႔အံုးလို႔ေကာင္းတဲ့ နားစရာေနရာအစစ္ပဲေလ။ ထိုင္ကြာ၊ ထိုင္၊ ထိုင္၊ ငါနဲ႔အတူ ထိုင္ၿပီး မင့္စိတ္တိုင္းက် နားလိုက္စမ္းကြာ…”
ေကာင္ေလးလည္း ပန္းသီးပင္ရဲ႕အျမစ္ေတြေဘးမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ပါ တယ္။ ပန္းသီးပင္ႀကီးကလည္း မ်က္ရည္ေတြၾကားကပဲ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ျုပံးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။
သည္ပံုျပင္ေလးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ အားလံုးအတြက္ပါ။
ပန္းသီးပင္ႀကီးဆိုတာက နိမိတ္ပံုေလ။
ပန္းသီးပင္ႀကီးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေမေမ၊ ေဖေဖပါ။ ငယ္တုန္းက ေမေမတို႔၊ ေဖေဖတို႔နဲ႔ကစားခဲ့ရတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ဘယ့္ကေလာက္ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသလဲ။
အဲ… အရြယ္ေလးလည္းေရာက္လာေရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေမေမနဲ႔ ေဖေဖကို ထားရစ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ကိုယ္လိုခ်င္တာေလးရွိမွ၊ ကိုယ့္မွာ ဒုကၡနဲ႔ ၾကံဳရခါမ်ိဳးက်ေတာ့မွ ေမေမတို႔၊ ေဖေဖတို႔ဆီ ျပန္ေရာက္ရေတာ့တာပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိဘဆိုတာကလည္း သူတို႔မွာ ရွိရွိသမွ်ေတြကို ေပးရင္း ကိုယ့္သားသမီးေလးေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကတဲ့သူခ်ည္းပါပဲ။
စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းမ်ားအေနနဲ႔ ပံုျပင္ထဲက ေကာင္ေလးဟာ ပန္းသီးပင္ႀကီးအေပၚမွာ ေတာ္ေတာ့္ကိုရက္စက္အားတယ္လို႔ ထင္မိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးကေရာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕အမိနဲ႔အဘအေပၚမွာ အဲသလိုပဲ ဆက္ဆံျဖစ္ခဲ့၊ ရသမွ် အကုန္ယူျဖစ္ခဲ့ၾကတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါ လား။
စာဖတ္သူလူႀကီးမင္းရဲ႕မိတ္ေဆြေတြကို သည္ပံုျပင္ေလးကို လက္ဆင့္ကမ္း ေျပာျပၾကပါ။
ၿပီးရင္ ကိုယ့္မိကိုယ့္ဘကို ႐ိုေသ ေခ်ငံစြာ၊ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစြာ ဆက္ဆံႏိုင္ၾကေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါေတာ့…
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၊ ၂၃-၁၀-ဝ၀